İlkgençlik

İlkgençlik

İlkgençlik, Tolstoy’un benzersiz gözlem gücünün, muazzam tasvir yeteneğinin de ilk örneklerinden biridir.

Lev Nikolayeviç Tolstoy (1828-1910): Anna Karenina, Savaş ve Barış, Diriliş’in büyük yazarı, yaşamının son otuz yılında kendini insan, aile, din, devlet, toplum, özgürlük, boyun eğme, başkaldırma, sanat ve estetik konularında kuramsal çalışmalara da verdi. Yazdığı roman ve öykülerinde yıllarca üzerinde düşündüğü insanlık sorunlarını edebi bir kurguyla ele aldı. Tolstoy’un yarı otobiyografik denebilecek üçlemesinin ikinci kitabı olan İlkgençlik, ilk kez 1854 yılında Sovremennik dergisinde yayımlanmıştır. İkinci kitap da ilki gibi samimi,  sade bir kurguya sahiptir. Tolstoy kendini, ailesini ve çevresini gittikçe daha iyi kavrayan kahramanının manevi gelişimini eserinin merkezine alır.

Ayşe Hacıhasanoğlu (1952): DTCF Rus Dili ve Edebiyatı bölümünü bitirdi. Bir süre SSCB Büyükelçiliği Basın Bürosu’nda çevirmen olarak çalıştı. Edebiyat ve sosyal bilimler alanında çeviriler yaptı. Dostoyevski, Tolstoy, Gorki, Bagirov eserlerini Türkçeye kazandırdığı yazarlar arasında yer almaktadır.

I. Bölüm
Yolculuk
Petrovskoye’deki evin önüne yine iki araba çekilmişti: Biri Mimi, Katenka, Lyuboçka ve hizmetçi kızın binecekleri, kâhya Yakov’un da arabacının yanında oturacağı kupa arabası, diğeriyse Volodya’nın, geçenlerde toprak kölesi
köylüler arasından uşak olarak alınan Vasiliy’in ve benim bineceğim yaylı araba. Bizden birkaç gün sonra Moskova’ya gelecek olan babam şapkasız, başı açık olarak kapıda dikiliyor, kupa arabasının ve yaylının pencerelerine doğru haç çıkarıyor. “Hadi bakalım, İsa sizi korusun! Yolunuz açık olsun!” Yakov ve bizim arabayı süren arabacılar şapkalarını ellerine alıp haç çıkarıyorlar. “Hadi, hadi! Tanrı sizi korusun!” Kupa arabasının ve yaylının gövdesi bozuk yolda zıplamaya başlıyor, geniş yolun iki yanındaki akağaçlar birbiri ardından hızla yanımızdan geçiyor. Hiç üzgün değilim, akıl gözüm geride bıraktıklarıma değil, beni bekleyenlere dönük.O ana dek belleğimi doldurmuş kötü anıları çağrıştıran şeylerden uzaklaştıkça anılar gücünü yitiriyor ve yerlerini hızla yaşamın güç, tazelik ve umut dolu duygularına bırakıyor.