Küçük Şeylera

Yazin uzun günlerinde daha çok çalistigi hâlde, aksamlari evine önceki gibi yorgun olarak degil, büyük bir cosku ve nese ile gelirdi. Yürürken kosar, söylerken güler, önceleri geldigi zaman bir parça dinlenmek için üzerine düstügü iskemlelerin hiç birinde oturamaz, evin içinde sürekli dolasir dururdu. Yüzünde, pirildamak için zamanin en küçük iznini bekleyen gençligin taze rengi peyda oldu. Yirmi yasinda iken kendisini güçsüz birakan böyle bir tebessümün karsisinda hiç bulunmadiniz mi?